Չեմ եդել ես երբեք պատրանքներին գերի,
Գալիք դրախտ մեկնել բնավ չեմ պատրաստվել, -
Խժոեց ստի ծովը պայծառ ուդեդներին
ՈՒ դուրս թքեց հեռու Սիբիրում ինչ-որ փեդ։

Բայց վերից նայելով բոի տգետներին՝
Շատ քիչ եմ նրանցից կյանքում ես տարբերվեի
Բուդապեշտի ցավը չի խոցել իմ հոգին,
Պրագայի համար սիրտս շի տառապել:

Իսկ մենք կյանքն ու բեմը իրար էինք խառնել,
«Խառնակիչներ, անկարգ տդեկներ էնք դեո մենք, -
Բայց կտեսնես շուտով, կգգաս արժեքը մեր։
էհե՚յ, ո՞վ է մեգ դեմ, կոդերր կջարդենք»:

Բայց ընդունակ էինք ցրտերից շատ սաաջ
Զգալ մեգ մոտեցոդ գալիք ամեն վտրձանք.
Գիտակցումն էր խուժում բոգի ւպիրշությամբ
ՈՒ մեր հոգիներին դնում մթին կապանք։

ՈՒ թեեւ չդարձանք մենք հունձք գնդակների,
Բայց ապրեցինք հլու, միշտ գյխահակ ու հեգ, -
Մենք էլ գավակներ ենք ահեդ տարիների,
Օդա բաժին դարձրեց ձախորդ մեր կյանքը մեգ։