Մեկը պաշտում է Մուհամեդ, մեկը Ալլահ, մեկը Հիսուս,
Մեկն էլ իսկի աստված չունի - դե, անաստված է և վերջ:
Չքնաղ հավատ է մոգոնել Հնդկաստանը սուս ու փուս -
Իբրև ոտքերս ձգելիս - մենք չենք մեռնում մինչև վերջ:
Ասենք հոգիդ հառնեց երկինք -
Նոր կերպարանք կստանաս:
Բայց թե ունես խոզի կնիք -
Դու նույն խոզը կմնաս:
Թող շեղ նայեն վրադ - տոկա կշտամբանքներին թունոտ -
Տհաճ է - բայց նորից ծնվես - կլինես ծաղրին սովոր:
Իսկ թե տեսել ես այս կյանքում թշնամուդ մահն արյունոտ,
Մյուսում` քեզ կնվիրվի սուր աչք, բազուկ զորավոր:
Ապրիր կյանքով անմար, անշեջ,
Մռայլդ փոխիր տոնի.
Կարող է, չէ’, մի պետի մեջ
Հոգիդ իր բույնը դնի:
Թող այս կյանքում` դռնապան, մյուսում դառնաս աշղեկ,
Հետո աշղեկից վերաճես ու դառնաս մեծ նախարար,
Բայց երբ բութ ես կոճղի նման - դու բաոբաբ կծնվես
Եվ կապրես ճիշտ նրա կյանքով` հազար տարի, տասը դար:
Ցավալի է լինել թութակ,
Կամ էլ քարբ իժ դարակյաց:
Լավ չէ’, որ դու ապրես շիտակ
Այս կյանքը քեզ հատկացված:
Դե ի’նչ - ով` ով, ինչ է եղել, մեզ համար մութ է մնում:
Կինետիկներն են խևացել - քրոմոսոմ են հոշում:
Գուցե այս ծեր, քոսոտ կատուն գարշանք է եղել հնում,
Իսկ լույս սփռող այս ծերունին եղել է մի բարի շուն:
Ես թռչկոտում եմ հաճույքից -
Ինձ փորձության չեմ մղում.
Հնդկական այս հավատամքից
Չեմ սարսափում, չեմ դողում:
|