Խաչեր չեն դնում, ախ, եղբայրական գերեզմաններին
Եվ լաց չեն լինում այրիներն իրենց նրանց շիրիմին,
Նրանց այցելող ինչ-որ մեկն է մեծ ծաղկեփունջ դնում
Եվ Հավերժական կրակը վառում:
Առաջ հողն այստեղ անհարթ էր, ասես բիզ-բիզ էր կանգնած,
Այսօր գրանիտե սալահատակ է,
Այստեղ չկա ոչ, ոչ մի անձնական ու անհատական ճակատագրեր,
Բոլորինն այստեղ միասնական է ու միաձուլված:
Իսկ Հավերժական կրակի միջից ասես տեսնում ես բոցավառվող տանկ,
Ասես տեսնում ես վառվող խրճիթները ռուսական,
Վառվող Սմոլենսկը, վառվող Ռայխտագը
Եվ վառվող սիրտը վառվող զինվորի:
Ախ, եղբայրական գերեզմանների մոտ չկան, չկան լացող այրիներ,
Այնտեղ գալիս են պինդ, ամուր այրեր,
Խաչեր չեն դնում արդ եղբայրական գերեզմաններին,
Բայց մի±թե դրանից թեթևանում է ցավն անտանելի:
|