Մահացու ելքին եմ ես միշտ անհաղորդ,
Կյանքն իմ ներսում խնդում է, փթթում,
Գարնան զարթոնքն էլ է ինձ անգամ խորթ,
Թե այդսմին, ուրախ երգեր չեմ երգում:
Զզվելի է ինձ լկտին սառնասիրտ,
Ձիու հրճվանքը նրա կեղծ, շինծու,
Չեմ սիրում, երբ որ օտարը անսիրտ
Նամակս է կարդում թիկունքից, ծածուկ:
Արգելք են դնում երբ լեզվիդ, կապանք,
Խոսքդ դեռ կիսատ՝ բերանիդ զարկում,
Երբ դարանակալ եղած մի տականք
Փամփշտակալն է քո վրա պարպում...
Բամբասանքը բիրտ, - որպես տարբերակ,
Կասկածանքի որդ, սին փառաբանում,
Սարսուռ պատճառող պա՜ղ փաղաքշանք,
Ապակյա ժպիտ. դա՛ էլ չեմ սիրում:
Խորթ է ինձ նաև հղփանքն ինքնագոհ -
Առավել, քան թե գոյությունն անսեր:
«Պատիվ» ասվածն է վաղուց ոտնակոխ.
Ասեկոս, զազրանք - դա՛ է պատվաբեր:
Խղճմտանք հայցողն ու տիրողը բռնի՝
Ծնում են համանման զգացում.
Չե՛մ կարող խղճալ թևատ արծվին,
Խաչ հանված Տիրոջն եմ սոսկ ափսոսում:
Ատում եմ ինքս ինձ, երբ մեղկ եմ, փոքրհոգի,
Վատ է, երբ անմեղ մեկին են լլկում,
Երբ անլվա թաթով ճխլում են հոգիդ,
Սմբակահարում, հոգուդ մեջ թքում:
Ամբոխ, ասպարեզ խորթ են ինձ հավետ -
Այնտեղ արժեզուրկ գանձեր են վխտում.
Ինչ նոր հովեր էլ փչեն այսուհետ՝
Չեմ սիրի այն, ինչ ճնշում է, խեղդում:
|