Պոկվում են, ճար չկա, ջլերս վազքի մեջ,
Գիշերվա պես՝ օրն էլ միշտ իմ դեմ է էլի,
Շուրջկալել են, վերջին իմ ուժերը քամել,
Բայց մահն ուրիշ է միշտ՝ քրքիջով լի:
Հաշված է ամեն ինչ, ահա երկփողանին,
Ուսին առավ, բռնեց ու կրակեց,
Չի փրկում այսօր մեզ ոչ ձյուն, ոչ եղևնի,
Ահա մեկն էլ մեզնից թավալվեց ու պառկեց:
Որսում են գայլերին, խփում վարից, վերից,
Ջնջում են, չեն նայում փոքր ու մեծ,
Որձկում են ու խեղդվում շներն իրենց հաչոցներից,
Եվ դրոշները արնագույն՝ արյունն առել են մեջ:
Բայց անարդար է, անվայել, այս խաղի մեջ մի բան,
Եվ մտածված է ամեն ինչ կարծես թե՝ ճիշտ,
Դրոշակներն են, որ փակում են մեր ճամփան,
Իսկ որսորդները թաքնված են ինչպես միշտ:
Վաղուցվանից գիտե՛ն մարդիկ մեր օրենքը,
Եվ ամեն ինչ, անշուշտ, հասկանում են նրանք,
Որ գայլերիս համար խաղալիք է զենքը,
Բայց չի գնա ոչ ոք դրոշների վրա:
Որսում են գայլերին, խփում վարից, վերից,
Ջնջում են, չեն նայում փոքր ու մեծ,
Որձկում են ու խեղդվում շներն իրենց հաչոցներից,
Եվ դրոշները արնագույն՝ արյունն առել են մեջ:
Ու հարցերն են սառչում աչքերի հետ գայլի,
Չէ՞ որ արագ էինք մենք, չէ՞ որ ուժեղ,
Ինչու՞ ենք խեղճանում դրոշների փայլից,
Որ մեզ գնդակների դեմ են քշել:
Ու պատասխան չկա, ու ելք չկա,
Իսկ նա, ում բաժինն եմ ես դառնալու,
Թփուտների միջից ժպտում է ինձ հանկարծ,
Եվ ես այդ ժպիտի պատասխանն եմ տալու:
Որսում են գայլերին, խփում վարից, վերից,
Ջնջում են, չեն նայում փոքր ու մեծ,
Որձկում են ու խեղդվում շներն իրենց հաչոցներից,
Եվ դրոշները արնագույն՝ արյունն առել են մեջ:
Բայց ես դուրս եմ ցատկում, ինձ չես պահի,
Թքած, թե՝ դրոշներն ընկել են ցած,
Եվ իմ ընտրությունը կյանքի, մահի,
Գոռոցներով է ավարտվում ձեր՝ զարմացած:
Պոկվում են, ճար չկա, ջլերս վազքի մեջ,
Բայց ուրիշ է օրն իմ, և գիշերն իմ՝ ուրիշ,
Եվ ոչ ոքի մենք սովոր չենք զիջել բաժինը մեր,
Խելագարված հարայ-հրոցներից:
Որսում են գայլերին, խփում վարից, վերից,
Ջնջում են, չեն նայում փոքր ու մեծ,
Որձկում են ու խեղդվում շներն իրենց հաչոցներից,
Եվ դրոշները արնագույն՝ արյունն առել են մեջ:
|