Ես չեմ սիրում, երբ մահը կա, ու ես՝ չկամ,
Կյանքի՞ց, երբե՛ք, ես չեմ հոգնի կյանքից,
Եվ ուզածդ տարվա եղանակին,
Ես չեմ սիրում, երբ չեմ երգում հանկարծ:

Ես չեմ սիրում, երբ սառն են, ինքնաբավ,
Երբ կատարյալ են՝ չեմ ուզում հավատալ,
Ու հետո, չեմ սիրում, երբ թիկունքիս կպած,
Իմ նամակներն են գողեգող փորձում կարդալ:

Կիսատ խոսքեր ես չեմ սիրում, հեռու՛,
Իսկ ընդհատված խոսքերն ատում եմ ես բնիվ,
Ատում եմ և նրան, ով կսպանի,
Ինձ՝ սիրելուս համար, կամ՝ ատելուս:

Բամբասանքները ձեր, և կասկածները ձեր,
Ինչպես եմ ես ատում, աստված իմ, ուժ տուր ինձ,
Որ կատաղած շան պես ոտքերդ չկրծեմ,
Հնազանդված՝ կարեկցանքի՛ն ծեծողներիս:

Ես չեմ սիրում, երբ կուշտ ու հաստավիզ,
Ու մի ոտքն էլ պահած արգելակին,
Ես ամաչում եմ միշտ, երբ խոսում են պատվից,
Թաքցնելով իրենց ողորմելի հոգին:

Ես վկա եմ եղել, երբ թևեր են կոտրում,
Երբ բռնանում են, երբ անպաշտպան են ու խեղճ,
Եվ իզուր չէ, որ խղճմտանքն այսօր իմ մեջ,
Ոչ իմ ատելությանն է պետք ու ոչ սիրուն:

Ես չեմ սիրում իմ վախը, չեմ հարգում,
Ատում եմ, երբ ինձ մոտ խփում են անմեղին,
Երբ իմ հոգին փորում ու փորփրում են անտեղի,
Կամ թե, աստված չանի՝ հոգուս մեջ են թքում:

Ես չեմ սիրում բեմից, և ամբոխի միջից,
Մանրել ու փաթաթել հազարների վզին,
Ու թե հաղթեն նրանք, ովքեր փոխում են ամեն ինչ,
Ես՝ միևնույն է, իմ թքածը չեմ լզի...