Ես «Յակ» կործանիչն եմ, կործանիչ եմ ու վերջ, Թե հուպ տամ՝ կթնդա երկինքը, Բայց նա, ով այսօր նստել է իմ մեջ, Կարծում է, թե՝ ինքն է ու ինքը: Հենց նոր էր, պոչից բռնեցի «Յունկերս»-ին, - Ա՛յ այդպես, փոշիդ կցրեմ, Բայց նա, ով կռվին միշտ նայում է ներսից, Արդեն հոգուս է հասցրել: Մեխանիկն ինձ կարեց, կարկատեց հազար տեղ, Կողերս ծակծկվել էին կարգին, Իսկ նա, ով իմ մեջ է, շնչիս է նստել, Բան չի հասկանում երկնքից: Ռմբակոծիչը ոռնոց է հանում, Մահվան պես պարզ է այսքանը, Իսկ գծի մեջ մի երգ կա, չի հանգստանում՝ - Խաղաղությու՛ն ձեր տանը: Ահա «Մեսսերշմիդտ»-ը մտավ առաջինը, Ես հոգնել եմ, էլ ուժ չկա, Ես պոկվել եմ ուզում, իսկ սա՝ իմ միջինը, Ինձ հանում է՝ ճակատ առ ճակատ: Այս ի՞նչ է, այս ու՞ր, հիմա կբախվենք, Բայց չեմ ուզում ես վառվել ցածում, Եվ անհույս մի ճիգով սլանում եմ վեր, Եվ սուտ են օրենքներն այս գործում: Ու նորից վերևում եմ ես, իսկ նա՝ ներքևում, Կապրենք դեռ, ինձ հերի՛ք էր այսքանը, Իսկ նա ծխի մեջ պտտվում է, ևվում՝ - Խաղաղությու՛ն ձեր տանը: Բայց այս մեկն, ով այսօր իմ մեջ է նստել, Եվ ամեն ինչ խառնում է իրար, Չէ՞ որ մենակ չի, ե՛ս էլ եմ այստեղ, Եվ դա է կարևորն ինձ համար: Նա ամբողջ ուժով մեկ քաշում է ղեկից, - Իսկ ես, դե՝ ուզեմ, չուզեմ, Նորից ճռռոցով պոկվում եմ երկինք, Այս անգամ էլ ես նրան կլսեմ: Սա վերջինն է, երդվում եմ, ես էլ չեմ զիջի, Ու կասեմ երեսին, ինչ ուզում է լինի, Որ իր պետքն էլ չի, թե սիրտս միջից, Տրաքվում է առանց բենզինի: Համբերությունն էլ իր սահմանն ունի, Ամեն ինչին վերջ կա կյանքում, Ահա նա, ով պոկ չէր գալիս ինձանից, Գլուխը դրեց ապակուն: Խփեցին, վերջապես, ես շրջան եմ մտնում, Ինչո՞վ եմ ես պակաս ուրիշից, Բայց արի տես՝ չեղած ուժերս եմ վատնում, Ու դժվար, թե՝ դա երկար քաշի: Ափսոս, շատ ափսոս, որ ուշ եմ հասել, Բայց եթե ինձ վիճակված էր այսքանը, Ուրեմն ես էլ կարող եմ ասել՝ - Խաղաղությու՛ն ձեր տանը:
© Սամվել Մարտիրոսյան. Թարգմանություն, 2012