Չեմ գրում արդեն երգեր ու վեպեր...
Չեմ գրում երգեր ու վեպեր վաղուց,
Չեմ կարդում այլոց գրածն էլ, ասեմ,
Ու ես՝ նվաղուն,աչքով, մի՛ արա, հաշիշոտ ասեղ։

Ինչ-որ մեկն այստեղ վերքերն է բուժել,
Ինչ-որ մեկն այստեղ դարձել է հիվանդ,
Է՜խ, տղե՜րք, տղե՜րք խոցելի-ուժեղ,
Ե՞րբ եք մերժելու ասեղներ ի վար...

Գլուխն իմ վաղուց առաստաղ դառած,
Տագնապն է ճոճվում ջահի պես, վառու՜մ,
Պալատում եմ մի, ուր համատարած
քաշել են, նույնիսկ հիմա են ուռում...

Ինչ-որ մեկն իրեն գտել սպեղանի,
Գուցե, ուրիշն էլ մենակ է արդեն,
Է՜խ, տղե՜րք, տղե՜րք, մի օր, երանի,
վերջ տաք էս կեղտին, որ ձեզ մակարդեց։

Կողքիս պառկած է մի շիզո տտիպ,
Սիրում է նրան դայակը (Ստերվա՛...),
Ասում է՝ եթե գումարս հատի
Զիմինի կաթիլ կճարեմ հերվա։

Մեկն՝ ինքն է ծակել պատիվն իր ծանծաղ,
Հաշիշախոտով հոգին վառել կամ,
Է՜խ, տղե՜րք, տղե՜րք, ձեր մասին անծայր
մի վեպ չի բավի, չե՛մ գրում, սակայն։

Պետք են անհապաղ փոփոխություններ,
Կատակասերն էլ դարձել է քնկոտ,
Երակ են փնտրում, հինգերորդ օրն է,
Ո՞վ է կտրել այն, կամ էլ ո՞ւմ ձեռքով։

Մեկն հոտոտում է կոկային, թեթև.
հաճույքն երկար չի սպասեցնի՝
քեզ վեր կտանի...դեպ զգլխիչ եթեր,
Իսկ հետո...գետնին կհավարեցնի։

Սիրում եմ քեֆչուն, ոչ հարբեցողին,
Ինձ դուր են գալիս տղերքն հուսախաբ,
որոնց մինչև վերջ....չի խմել օղին,
եվ կուլ չի տվել ցավը՝ որպես հաբ։

Նյարդային մեկը ձեռքերն է շփում,
ծամում է մեկը քարից պինդ հացը,
Նրանց, որ հոժար մահն են ընդունում,
Այս երգն իրենցն է, իրե՛նց գրածը...