Լույսն աչքերիս ու ձեր աչքի դիմաց`
Սկսում եմ ես սովորական իմ գործը,
Ինչի՞ առաջ եմ ես այսօր կանգնած,
Խորան թե՞ հրափող է բարձրախոսը։

Իսկ բարձրախոսն, ասես, ինձ հետ չունի,
Ու հոգնեցնող է ձայնս, համաձայն եմ,
Իմ ամենաչնչին սուտ հնչյունի
Կուժեղացնի կեղծիքը անպայման նա։

 
 
 
 

 
 
 
 

Այսօր հոգիս կոկորդս է եկել,
Եզրագծին է իմ լարվածությունը,
Բայց բարձրախոսը չի ների, եթե
Փոխեմ խռպոտ ձայնիս տոնայնությունը։

 
 
 
 

Լսում է նա, գրողն իրեն տանի,
Ամենափոքր սխալը ձայնի մեջ իմ,
Տրամադրությանս վրա թքած ունի,
Ստուգում է նա` արդյոք իմ երգը կեղծ չէ։

Քո պիրկ վզին գլուխդ ես ճոճում,
Տեսնում եմ` դու քո խայթն արդեն լարել ես,
Այս ծուղակից չկա ոչ մի պրծում,
Կրծքիս վրա սև օձ եմ տաքացրել ես։

 
 
 
 

 
 
 
 

Կիթառը իմ ձեռքերս է կապում,
Դու խժռում ես իմ ամեն մի խոսքը,
Եթե լռեմ` խավարն է ինձ սպառնում,
Ես սուրբ չեմ, ու կանթեղ չէ բարձրախոսը։

 
 
 
 

Իմ մեղեդին շատ պարզ է ու շիտակ,
Բայց հենց մի քիչ շեղվում են նոտաները,
Դեմքիս իջնում է սթափեցնող ապտակ`
Բարձրախոսի անշարժ ու ծանր ստվերը։

Լույսն աչքերիս ու ձեր աչքի դիմաց`
Անում եմ ես սովորական իմ գործը,
Գիտեմ` ինչի առաջ եմ ես կանգնած,
Խորան չէ, հրափո´ղ է բարձրախոսը...