Էր այդպես. ես սիրել եմ, տանջվել.
Էր այդպես. լոկ նրան տենչացել։
Եւ գաղտնի եմ տեսել երազում
Ամազոնուհուս ճերմ ձիուն։
Ինչի՞ս էին գրքերը իմաստուն,
Երբ ես կարող էի պագել նրա հետքերը։
Այդ ի՞նչ եղավ անուրջների իմ թագուհուն։
Այդ ի՞նչ եղավ ձեզ երերուն իմ երազներս։
Մեր հոգին ողողում էր գարուն,
Գլուխները մեր հուր էր այրում։
Եւ հեռու էին ցավ ու կսկիծ,
Եւ թվում էր՝ էլ ոչ մի թախիծ։
Դե, իսկ հիմա՝ կուզես՝ հողին հանձնի.
Լալով խնդում եմ ես եւ անառիթ լացում եմ։
Հավերժ ցրտով կալել են հուրը իր մարմնի
Ապրելու վախը ու մահվան կանխազգացումը։
Պարզ դարձավ՝ արդեն երգ չեմ երգի,
Պարզ դարձավ՝ երազներ չեմ դիտի։
Օրն իր հետ խաբկանքով էր ձգվում,
Նրա հետ լոկ տեսիլք էր ծնվում։
Այրում եմ ես զգեստներս տոնական,
Վանում թմբիրը պոկելով լարերը.
Էլ չի լինի երբեք հույսին ստրուկ դառնալն,
Ու խաբկանքի կուռքին անմի՜տ երկրպագելը։
|