Մինչև տասնյոթ տարին չէի ծեծում կանանց,
Առաջինն այդ եղավ միայն տասնյոթում.
Այդ օրվանից դա իմ սովորույթն է անանց,
Ինձ դժվար է պահել, և աջ ու ձւսիւ նրանց
«թեյափող» եմ բաշխում։
Սակայն ո՞նց պատահեց, որ ես՝ մտավոր մարդ,
Որը բռնությանը դեմ է իր բնույթով,
Այդքան իջա մի պահ, թեկուզ մի ակնթարթ,
Եթե ճիշտը կուզեք՝ կեդտոտեցի ես ինձ
ինչ-որ ծեծուջարդով։
Իսկ դա այսպես եղավ, երեք օր էր նրան,
Խոսւոովանեմ, չէի դավաճանել, ւողե՚րք,
էլ ի՜նչ աււեմ... ւսռա դուխի ֆրանսիական,
Որը արժեր իրոք երեսունչորս ռուբլի
և տասնյոթ կոպեկ։
Բայց ՏէԺէ*-ից մեկը, որը վաճառորդ էր,
Նրան կոչում էին... հա՛, Գոլուբև Սլաւլա,
Նա այդ դուխուց նրան նվիրելէր արդեն,
Եվ ժպտում էր քածն իմ ամենուրեք ուրախ,
բաց ու ափաշկարա։
Ջահել էի, անփորձ, պոռթկան ու արի,
Կարճ ու կտրուկ դրի իմ պահանջը իր դեմ,
Ես ասացի նրան. «Երեկ՝ Սլավկայի,
Իսկ այսօր բո հերթն է, ե համաձայն կարգի՝
ջանի՛կ, քեզ կխեղդեմ»:
Դողը իմ ձեռքերում՝ կիպ մոտեէյա նրան,
«Մարսելյեզ» են խփում ատամներս տակտով,
Կոկորդիս մեջ չոր Է լեզուս անհնազանդ,
Եվ աջ ու ձախ նրան ես փրթեցի մի լավ
հիմնովին ու փութով։ ՚
Վախենում են ինձնից քածերն արդեն բոլոր.
Եվ դա, աստված վկա, տանջում Է իմ հոգիս՛,
Դրա համար հիմա բաց չեմ թողնում մի օր,
Որ չծեծեմ մեկին երկար ու ցավագին,
սակայն շատ են, ախր, չես ծեծի ամենքին։
|