Պնդում հր մեզ.
«Լոկ իմն է նա»,
«Կատակում ես, ընկեր, կատակում ես,
Լավ հարբած ես,
տղա՛, գնա՛.
Թե չէ դու դեմ կառնես, տես, դեմ կառնես»:

Նա գոռում էր. «Արդեն մեկ է,
Հետս տաքսի նստի՛ր, պետք է շրջել,
Թող հաշվիչը չրթա, հոգ չէ՝
ճամփի վերջում պետք է հաշիվ փակել»:

Ես չեմ խղճում
նման մարդկանց,
«Շառից հեռու մնա», - պնդում եմ համառ,
Իսկ նա՝ էլի նրա
մասին քիչ անց...
«Հապա լռիր, տակա՛նք, էլ ոչ մի բառ»:

Արյուն, գինի՝ գլխիս խփեց,
Ու ժպիտը դեմքիս դեռ չէր մարել.
Երբ ասացի կամաց. «ՍՆկ է,
ճամփի վերջում պետք է հաշիվ փակել»:

Խուլ եմ արցունք -
խնղրանքի դեմ,
Ես կռվել եմ ոպում, էն էլ ինչպես,
Եվ ոպում ես,
թե ոչ արդեն,
Պետք է հաշվով, ընկե՛ր, ինձ վճարես։

Իսկ կյանքն առկայծում է կինոյի պես համր,
Ես ուզում եմ խնդալու ծիծաղել,
Իսկ հաշվիչը՝ չը՚րթ, չը՚րք), մեկ է, ախր,
Ճամփի վերջում պետք է հաշիվ փակել։