Կորցնում եմ հավատս անկեղծ,
Ցավում մեր ՍՍՀՄ-ի համար,
Շքանշանը Նասերից վերցրեք,
Չի գափս Նասերին հարմար։
Կարելի է նույնիսկ ամբիոնից մեր բրվել,
Նվերներ շռայլել աջ ու ձախ,
Նասերին մեր եղբայրն անվանել,
Բայց նրան Հերոսի կոպո՞ւմ տալ...
Երկրռւմ ինչո՞ւ է ոսկին պակասում,
Տականքներ, ցրեցիք, ում ասես,
Լավն էն էր՝ տայիք պատերազմում,
Իսկ Նասերներն հետո կներեին մեզ։
|