Բարձունքին էին կառչել, ինչպես՝ սեփականին,
Ականանետային էր կրակը, փոթորկան,
Իսկ մենք բազմությամբ հա գրոհում էինք,
Ոնց որ կայարանային բուֆետում։

 
 
 
 

Եվ «ուռա» կանչերը սառչում էին բերանում,
երբ որ գնդակներ էինք կող տափս։
Յոթ անգամ տիրացանք բարձունքին անանուն,
Եվ նույնքան անգամ էլ հանձնեցինք։

էլ ոչ ոք չի ուզում, որ նորից գրոհենք,
Հողն արդեն շիլա է քլթքլթան,
Ութերորդ անգամ մենք վերջնական այն կառնենք,
Չէ որ այն մասնիկն է մեր արյան։

Իսկ գուցե հենց կոդքով անցնողը կհաղթի,
Ինչո՞ւ ենք մենք համառ գագաթն այս մագլցում,
Երեի, չէ՛, հաստատ, ճամվւեքը գոռ բախտի
Խաչվել են միայն այս բարձունքում։