Իգոր Կախանովսկան
Ընկերս կմեկնի Մագադան,
Գլուխ խոնարհեք, գլուխ խոնարհեք,
Կմեկնի ինքը, սակայն ինքնակամ՝
Ոչ էտապի հետ, ո՛չ էտապի հետ։

Ոչ թե որ նրա բախտը չի բերել,
Ոչ թե որ մեկի ջգրու է արել,
Ոչ թե որ ասեն մի էս խենթին տես,
Այլ հենց էնպես, այլ հենց էնպես։

Կարոդ է՝ ինչ-որ մեկն ասի. «Իզուր,
էդ ոնց որոշեց՝ թողնել ամեն ինչ,
Ախր էնտեղ ճամբարներ են ամենուր,
Իսկ նրանցում՝ մարդասպաններ ու դահիճ...»:

«Ասեկոսին մի հավատա, - կասի նա քեգ,
Նմւսն մարդիկ Մոսկվայում՝ ինչքան ուգեււ»:
Եվ կկապի իր ճամպրուկը ճամփորդական
Եվ՝ Ս՜ագադան, և՝ Մագադան։

Թե լինեին տարիներս ջահելական,
Գ-նացյփց ցած կթռչեի ես գիշերը,
Սակայն չկա ինծ համար փորձ ու Մագադան,
Փակել եմ ես Մագադանի չակերտները։

Երգելու եմ իմ լարերի նվագի տակ.
Ինչ որ շուտով նա կտեսնի պարզ ու հստակ.
Իր լսածից, սակայն կյանքում չտեսածից՝
Մագւս դանից, Մւսգադանից։

Իմ ընկերը հոժարակամ է մեկնելու,
Այստեղ տեսածն իր հերիք է ու բւսվական,
Ուղեկցորդներ եթե չունի, չեն ծեծելու,
Կամավոր է գնում, ախր, նա՝ ինքնակամ։

Իսկ ես աստծուց կալվածք ունեմ ւոերունական...
Իսկ գուցե թե ի՛՛նձ էլ ւկետք է հենց Մագադան,
Իմ ընկերոջ հետ գնամ զուգընթաց,
Անցնեմ ընդհատակ, լռեմ խաղաղված...