Ազգ ու ցեղեր երկրի վրա այնքան շատ կան,
Ներկապնակ լինի ասես հազարազույն,
Ամեն մարդու ներշնչածր հենց մի անզամ
Երկուսուկես լիտր միայն օդ է անում։

Թե շարունակվի այսպես, ապա՝ գնաս բարով,
Քանզի շուտով մեր էրայի վերջը կգա,
Լոկ չինացիք հերիք են, որ մի հինգ տարում
Էլ թթվածին երկրի վրա այս չմնա։

Մոտ մի շաբաթ նույն երազն էր ինձ կրկնվում,
Եվ երազն այդ համեմված էր շատ վատ բանով.
Իբր տան եմ մտնում, իսկ մեր խոհանոցում
Երկու մարդ կա՝ Մաո Ցզե Դուն, Լի Սին Մանոմ։

Եվ որ փոքրիկ մոլորակն այս հսկայական
Արդեն երեք նոր մասերի է բաժանված.
Սի միլիարդ մենք, մի միլիարդ էլ նրանք հո կան,
Մնացածը չինացիք են, էլ ի՞նչ մնաց:

Իբր ինձ են տափս ինչ-որ թղթի կտոր,
Ասում՝ ա՝ռ ու ստորագրիր, այ քեզ զավե՜շտ,
Ասում են ինձ՝ Արևելքը ձեր Հեռավոր
Ոչ միայն պետք, մեգ օդի պես է անհրաժեշտ...

Միայն այդ եմ հիշում հիմա իմ երազում,
Լոկ այդ մասին եմ մտածում քուն թե արթուն.
Պաշտոնակցիս հենց վերջերս, ի՞նչ եք կարծում,
Կներեք ինձ, անվանեցի, Մաո Ցզե Դուն։

Բայց մենք շատով թռչելու ենք անգամ Լուսին,
Ամերիկան մեգ ընկեր է, ոչ թշնամի,
Ձախը մերն է, աջն՝ իրենցը,
Իսկ ինչ մնաց՝ չինացիբին...