Ժամանակի հետ ամեն մարդ էլ միշտ
Չի հիշում արդեն անարգանք ու վիշտ,
Իսկ իմ թախիծը՝ հավերժական ձյուն,
Չի հալվում, չի հալվում։

Չի հալվում նույնիսկ այս ամառային
Կեսօրվա սաստիկ շոգին ու տապին,
Այս վհշտ-թախիծը, ես հաստատ գիտեմ,
Մինչե գերեզման հետս կտանեմ։