Ինձ ամեն իրիկուն վառում են մոմերը,
եվ ծուխն է պարուրում պատկերդ,
Ինչի՞ս է, թե պահը բուժում է վերքերը,
Ու անցնում ամեն ինչ նրա հետ։
Ինծ համար այլևս՝ ո՛չ հանգիստ, ոչ դադար,
Քանի որ ինչ որ կար իմ հոգում դեռ հերու,
Նա ինքն էլ անգիտակ վերցրեց ու տարավ
Նախ կայան, իււկ ապա ինքնաթիռ ու... հեռու։
Ինձ ամեն իրիկուն վառում են մոմերը,
Եվ ծուխն է պարուրում պատկերդ,
Ինչի՞ս է, թե պահը րաժում է վերքերը,
Ու անցնում ամեն ինչ նրա հետ։
Իմ հոգում ամայի անապատ է միայն,
էլ ի՞նչ եք պահանջում դատարկված իմ հոգուց,
Երգերի փշրանք կա ու մեկ էլ սարդոստայն,
Մնացած ամեն ինչ տարել է նա վաղուց։
Իրիկունն է այժմ վառում իմ մոմերը,
Եվ ծուխն է պարուրում պատկերդ,
Ինչի՞ս է, թե պահը բուժում է վերքերը,
Ու անցնում ամեն ինչ նրա հետ։
Իմ հոգում իղձերը բոլորն են անկատար,
Նրանում դուք միայն կգտնեք փնտրելիս
Մի երկու կիսատ խոսք և զրույց անկատար,
Մնացածը արդեն՝ Ֆրանսիա ու Փարիզ։
Ու թոդ ոյւ իրիկունն է վառում մոմերը,
Եվ ծուխն է պարուրում պատկերդ,
Ին ի՞ս է. թե պահը բուժում է վերոերը,
Ու ան՛ցնում ամեն ինչ նրւս հետ:
|