Սնկն հավատում է Մահմեդին, մեկն՝ Ալլահին, մեկն՝ Հիսասին,
Մեկն ի հեճուկս բոլորի՝ ոչ մի բանի, անգամ դևին,
Ս՛ի լավ կրոն հն մոգոնել հնդիկները, ահա՝, լսիր.
Մենք մեր ոտները տնկելով՝ չենք մահանում ամենևին։

Երե հոգիդ ձգտում է վեր,
Իղձով պիտի կրկին ծնվես,
Իսկ թե խուլի պես ես ապրել,
Խոգ կմնաս միշտ էլ այդպես։

Թող որ խեթ են նայում վրադ, նախատինքին վարժվիր դու.
Տհաճ է, հա՛, ծնվելու ես սակայն սովոր կծու խոսքին,
Իսկ այս կյանքում րե տեսել ես արդեն մահը քո թշնամու,
Մյուս կյանքում քեգ կշնորհվի սրատես աչք հավատարիմ։

Հանգիստ ապրիր դու քեգ համար,
Երբ որ ւսռիթ կա հրճվելու.
Հոգիդ հետո, մեկ էլ տեսար,
Պետի մեջ է բնակվելու։

 
 
 
 

 
 
 
 

Ոչինչ, որ դու դռնապան ես, հետո աշխղեկ ես ծնվելու,
Իսկ աշխղեկից հետո մինչև նախարար էլ քիչ-քիչ կաճես,
Բայց թհ բnւթ ես տախտակի պես, բաոբաբ ես դու ծնվելու
Եվ բաոբաբ մնւսրս ես հագար տարի, մինչև մեռնես։

Զզվանք բան է բութակ լինել,
Իժի ծնունդ մի ամբողջ դար.
Լավ չի՞ արդյոք կյանքում լինել
Օրինավոր, բարեկիրթ մարդ։

Թե ով ո՞վ է և կամ ի՞նչ էր, չենք իմանա մենը երբեէ,
Ով ոչինչ էր, նա կդառնա դեռ ամեն ինչ, լա վ մտոոիր,
Այս մազաթափ կատուն գոսյե սրիկա է առաջ եղել,
Իսկ դուրեկան մարդն այս առաջ գուցե շուն է եղել բարի։

Ես բերկրանքից թռչկոտում
եմ Եվ շրջանցում հմայքները.
Հիանալի դավանանք են
Մհգոնել այս հնդիկները։