Ես կպայթեմ հիմա տրիտոլի հսկա լիցքի նման,
Չգրելու մի չար լիցք կա իմ մեջ և... ցավ.
Հազիվ էր ինձ այսօր այցելել իմ Մուսան,
Մի քիչ նստեց հետս և հեռացավ:

Դրա համար գուցե նա լուրջ պատճառ ուներ,
Տրտնջալու հաստատ ես իրավունք չունեմ,
Պատկերացրեք հապա` ես... Մուսա... և... գիշեր,
Աստված գիտի, թե ինչ մտքեր մարդիկ ունեն:

Բայց մնալով մենակ` ես զգում եմ ամոթ,
Նույն այդ Մուսան, ախր, մարդիկ կհաստատեն,
Օրերով էր մնում, ասենք, Բլոկի մոտ,
Պուշկինի մոտ ապրում` դուրս չգալով արդեն:

Նրա գալն ինձ փութով սեղանի մոտ տարավ,
Ների՜ր, աստվա՛ծ, մեղա՜, երանի թե չգար,
Երբ հեռացավ, երգի ցանկությունս կորավ,
Եվ իմ երեք ռուբլին` գուցե տաքսու համար...

Ես` մոլեգնած գազան, պատեպատ եմ խփվում,
Աստված իր հետ, Մուսան... ես ներել եմ նրան,
Ինչ-որ մեկի մոտ է գուցե հյուրընկալվում,
Հավանաբար այսօր վատ պատվեցի նրան:

Հսկայական տորթը` հանգած մոմեր վրան,
Չորանում էր վշտից` նման իմ վիճակին,
Ես կանչեցի այդժամ ընկեր ու հարևան,
Եվ կոնծեցինք կոնյակն իմ Մուսայի բաժին:

...Տարիները` մարդիկ` uև ցուցակի, չկան,
Ողջ անցյալը հիմա լոկ հորանջ է թախծող:
Նա հեռացավ անձայն, անգլիացու նման,
Բայց նրանից ահա մնաց ինձ երկու տող:

Ահա տողն այդ երկու, անշուշտ հանճար եմ մի
Եվ արժանի` ծաղկի, հիացմունքի, դափնու.
ՙԱկնթարթն եմ հիշում ես այն հրաշալի,
Երբ իմ առջև հանկարծ հայտնվեցիր դու»;