Ես չկամ, Ոուսիան լքել եմ,
Թւպհլ եմ քածերիս ւիսլհնքամ,
Ու հիմա, իբր թե, սերմերս ցրում եմ
Օտար Ելիսեյյան դաշտերում։

Ինչ-որ մեկն հաչում Էր տրամվայում Պրեսնիւսյի.
- Չքվել Է վերջապես, այստեղ չի,
Թող այնտեղ իր օտար երգերը հորինի
Նվիրված Վերսալյաս՛ Լկւսլւստին։

Նման մի նորություն լսում եմ հետևից.
- ՉԷ՛, նւս չի, ոսլում ես՝ հարցրու...
- Ա՜խ, նա չի", - ասելով՜ արմունկով բոթում ինձ,
Ծուս՚կ ծնկի՝ տաքսի են խցկվում։

Իսկ ում հետ դատվել եմ ու ընկել Մւսգւսդան՝
Ընկերն իմ՝ ղեսէւս քաղկռւլից,
Ասել Է՝ իբր թե գրում եմ. «Վանյա՛ ջւսն,
Տխուր եմ, ախպե՛րս, հասիր ինձ»:

Ասում են, թե ւսրդեն խնդրել եմ դւսռնալ հետ,
Ցածրացել, աղաչել, պաղատել,
Փչոց Է ամեն ինչ, ես անշուշտ չեմ գւս ետ.
Քանի որ երբեք Էլ չեմ մեկնել։

Իսկ նրւսն, ալ լուրը շւստ լուրջ Է ընդունել,
Որպես լավ վերջաբան կինոյի,
«Հաղթական կամարը, - ասում եմ, - քեգ նվեր,
Ըեգ լինի գործարանն Էլ Ռենոյի»:

Խնդում եմ, ծիծաղում ու հայ-հայ՝ խեղդվեմ,
Ինչպե՞ս են վստահել ցնդանքին,
Ս՛ի՛ հուզվեք, դեռևս ոչ մի տեղ չեմ մեկնել,
Եվ հույս մի՛ ունեցեք, չեմ մեկնի։