Ќе експлодирам како триста тони тротил, злото на творечка блокада во мене бабри. Денес Музата ме посети како блед профил, пролета и ме остави да дишам на жабри. Си има таа оправдание, разлог моќен, не ѝ се лутам што не можам да творам: замислете, кај ваков гамен, Муза ноќе - што ќе рече светот за нејзиниот морал? А сепак многу сум осамен и се дразнам особено кога речиси сите веќе знаат дека таа Муза со Блок била лизна-мазна а на Пушкин цел живот му била раат. Со стрвен чук ја ковам речта со нетрпение но Господе помилуј нѐ и од зло нѐ спаси: Музата си ојде, изчезна сето вдахновение, а згора на тоа, ми зеде три рубли за такси. Со јарост како ѕвер се маткам по дома, јас, очигледно, лошо Музата ја гостив: но, друг таа ќе спасува од поетска кома па со благослов на Музата ѝ простив. Огромната торта со свеќички украсена, спласна од мака и стана камен-кремен, со бандата соседи морав да заседнам, го испивме коњакот за Музата спремен. Исчезнаа години, како луѓе од црн список, минатото проголта сѐ, и настани и ликови. Си замина Музата без поздравче и стисок но останаа од неа два прекрасни стихови. Тие се генијални, за тоа нема сомнение, за нив треба дур во Струга да се дојави: «Го помнам најчудесното мигновение кога ти пред мене како муза се појави!»
       
© Љубомир Бочваров. Превод, 2013