Со другар ми еднаш бевме платонски дует, ти беше нашиот копнеж дур бевме млади; твојот лик, Вале, во душава ми беше цвет а Аљоша те беше вцртал на своите гради. На станицата, при збогувањето неизбежно, реков дека ти секогаш ќе си ми мил спомен а Аљоша рече, погорделиво и многу нежно, дека тој за тебе обезбедил изложбен домен. И ај сега реши кому од нас потешко му паѓа споменот за тебе никогаш да не ни згасне: кај Аљоша твојот профил сал насмевки раѓа а во мојата душа ти си вкопана и раснеш. А кога споменот за тебе почне да ме боли, си признавам ама ти не ме сметај за тапа: го молам Аљоша да си покаже гради голи за во твојот профил со часови да зјапам. За болката моја со уметност да ја смирам, неодамна еден друг пријател чудо створи: откај Аљоша тој кај мене те прекопира и сега ти на градиве и однадвор ме гориш! Ти поблиска ми стана и морам да кажам, иако за пријател не се кажува дума лоша: дека мојата, односно, твојата тетоважа подобра и поубава е од онаа на Аљоша.
© Љубомир Бочваров. Превод, 2013