На Марина
Тука гранките на елките треперат од тежина,
цвркотот на птиците така тревожно гргнува -
живееш во маѓепсаност од шумска свежина,
забораваш на домот, оттука не ти се тргнува.

Како што цветот црешов ветрот усвет го тера
а дождовите свои јоргованите ќе ги смират,
така и јас, оттаму ко сноп китки ќе те зберам,
ќе те однесам во дворец каде флејти свират!

Занавек, за мене и за целиот љубопитен свет,
од маѓосниците твојата судбина е жигосана -
ти си уверена дека тука ти тече млеко и мед,
дека најдоброто место е таа шума маѓосана!

И нека лисјата никогаш не се искапат в роса,
облак месечината нека не ја остава на мир,
сѐ ми е рамно, ќе те грабнам и ќе те носам,
на балкон-кула со поглед на морската шир!

Во која седмица, кој ден, во кој час,
ќе го чујам твоето претпазливо «ајде»,
за на раце веднаш да те понесам јас
онаму каде никој нема да нѐ најде?

А ако се тегавиш, ќе те грабнам и крај -
потрошив енергија како за живот цел!
Спреми се и во колиба да е нашиот рај
ако кулата и дворецот некој веќе ги зел!