Ти плачно замина на краток рок,
пак да се видиме да не даде бог,
а јас, во сточен вагон и на исток,
на ископ во рудникот во Бодајбо.

Не ќе заплачеш ти, не ќе чекаш,
не ќе наминеш кај некој роднина,
но, плукни на мене, јас со чекан,
ќе копам злато за мојата родина.

Тропотот на тркалата одмор си зема,
нема пруга, зинала пустелија-ламја.
Би ридал сега, но за жал, солзи нема,
и солзите завршија во оваа земја.

Ти мене не ме чекај, биди цврста,
не бери гајле за мојата беда и тага,
но глеј патиштата да не се вкрстат
повторно во наша средба драга.

Ќе мине рокот, ќе сврши оваа казна,
слободен ќе сум и за пијачка гладен;
и дури со дрога умот ќе го дразнам,
ќе туркам сѐ за во заборав да падне.

Овде наоколу дрвјата ветрот ги свива,
небесен круг за плачење и тага невина:
зад мене - илјада километри тајга дива
а пред мене - седум години синевина.