Од граница ние Земјата ја свртевме назад,
неразбрано делувавме како пијан плурал,
за среќа, имаме команданти кои нѐ пазат,
ја управија, со нозе опнувајќи се на Урал.

На крај, да се тргне дојде наредба машка,
дошло време да се пресметаме на чисто,
запомнивме како сонцето почна да се ашка
и малку недостигаше та да зајде на исток.

Не ја мериме Земјата со нашите чекори,
безгрижно по цвеќиња газејќи, без пизми,
нема основа да ни се упатуваат прекори,
просто, ние ја тркаламе со нашите чизми.

Од источниот ветар се ведне стогот сено,
во карпест завет овчари на стада им гудат,
земјината оска ја поместивме постепено,
за да го одбегнеме непријателскиот удар.

Не плашете се ако залезот не се трефне,
не е Суден ден и Земјата не се побркала,
туку просто, во марш, како ќе ѝ ќефне,
тоа нашата дивизија Земјата ја тркала.

Ползиме, секој од нас брегот го гушка,
грутките ги гмечиме бесно, без љубов,
Земјата ја туркаме со колена и пушка,
и тоа е делотворно иако изгледа грубо.

Тука ни најтемелната истрага не ќе најде
пред непријателот нечии раце дигнати.
Сите живи од телата имаат големо фајде,
ко бедем ни служат другарите загинати.

Фала на глупавото олово што не се фали
на кого својот смртен удар го намени.
Ете таму, погодениот на бункер се навали
и под него Земјата в миг се скамени.

Стопалата ми останаа во минска сопка,
продолжувам, мртвите другари ги жалам,
сал со лакти ја тркалам земјината топка,
ја буткам од себе за крв ненаситната ала.

Другар еден, простум пред огнениот напад,
се поклони до земја зашто куршум вдиши.
Но, по крвој баталјонот наш ползи на запад,
за сонцето крваво пак на исток да се виши.

Во тиња сведнати глави влечеме како црви,
смрдеата нѐ дави и калта во чизми шлапа,
но, важно, по небо сонцето нормално врви
зашто нашата дивизија напредува на запад.

Со раце и нозе, или без нив, еве ќе легнеме,
ко на свадба со роса од тревата се опиваме,
за стебленцата, со заби Земјата ја тегнеме
и, со нејзиното тло врз нас, се покриваме.