რა უსასრულოდ მოწყენილი ვარ, მოუსვენრობამ დამიგო მახე, - მგონია, სადღაც მიმიპატიჟეს და უჩვეულო რამ დავინახე!.. მაგრამ რა იყო - ვერაფერს ვიტყვი. დარიგებების მოგორავს გუნდა: „წაიკითხეო“, - და ვმარცვლავ სიტყვებს, „ითამაშეო“, - ვერთობი კნუტთან. - მაინც საშინლად მოწყენილი ვარ! სერ, წაიყვანეთ ალისა თქვენთან! როგორ ვნატრობდი, ოდესმე მაინც წუთით დამეთმო სახლი მშობელი, მეც შევრეოდი ცხოვრების ტალღას, რათა შემეცნო შეუცნობელი. მაგრამ მაინც რა - მართლა არ ვიცი, დარიგებების მოგორავს გუნდა: „წაიკითხეო“, - მე ვართობ ციცას, „ითამაშეო“, - ვიკითხო უნდა. მაინც საშინლად მოწყენილი ვარ! სერ! წაიყვანეთ ალისა თქვენთან! დე, სახლში ატყდეს აურზაური, დაე, დამსაჯონ - ამ შიშსაც ვძლიე, - ვხუჭავ თვალებს და სამამდე ვითვლი, რა უნდა მოხდეს!.. განვიცდი ძლიერ. მაგრამ მაინც რას - არ ვიცი მართლა, ყველაფერს შთანთქავს შუადღის ხვატი: ვიკითხო? - ვჯდები და თამაშს ვმართავ, წავითამაშო? - ვუკითხავ კატას, მაინც საშინლაღ მოწყენილი ვარ! სერ! წაიყვანეთ ალისა თქვენთან!
© თინა შიოშვილმა. თარგმანი, 2005