დგას კვამლი, სარკეში ბინდია მრუმე, სახეებს პირისპირ ვერ არჩევს თვალიც, და უკვე დაღლილან წყვილები ბრუნვით, - ბოლომდე ვიმღერებ მაინც! ჟღერდა ეს ნოტები დიდი ხნის წინათ, ჩანავლდა, გამქრალდა ბოკალში ღვინო, საუბრის ხალისი გამქრალა ისევ, - ჯობია, დავცალო ბოკალი მყისვე... არ მოჩანს მზის სხივიც, გავიდა წელი, ყინულმა შებოჭა სულები, მგონი, - ვატყობ, რომ ყინულსვალას ამაოდ ველი, და ამ სიცივეში ვერ თბება გონიც. ჟღერდა ეს ნოტები დიდი ხნის წინათ, ჩანავლდა, გამქრალდა ბოკალში ღვინო, საუბრის ხალისი გამქრალა ისევ, - ჯობია, დავცალო ბოკალი მყისვე... ორკესტრი დაღლილი, აბნევით უკრავს, რკალს ვეღარ გავარღვევ – არსად ჩანს კარიც... ნუ ღელავთ! ღიმილით მივდივარ უკვე, - ბოლომდე ვიმღერებ მაინც! ჟღერდა ეს ნოტები დიდი ხნის წინათ, ჩანავლდა, გამქრალდა ბოკალში ღვინო, სარკე კი ციაგებს გულცივად ისე, - ჯობია, დავამსხვრევ ამ ბოკალს მყისვე...
© ვასილ გულეური. თარგმანი, 2008