მდნარი სანთელი ერჩის,
უძველეს პარკეტს
გადმოდინდება ღვენთი,
ვერცხლად ამ ეპოლტეს.

დუღს აგონიას მყოფი,
ოქროსფერი ღვინო.
დროკი უხმოდ დის, უხმოდ დის,
მოხდეს ის, რაც მოხდეს.

უკანასკნელი დაღლით,
შიშით და არა ნაზად,
მიჰქრის იმედით რემი,
მაგრამ მზადაა ვაზნა.

თოფის ლულას უსწორებს,
ვიღც უბიწო მკერდს.
დროკი უხმოდ დის, უხმოდ დის,
მოხდეს ის, რაც მოხდეს.

მისგან კეთილას არ ველი,
ვიხსენებ აუგად,
ბოროტ და მარჯვე ხელით
ისარს შხამით პოხავს,

გამარყრუებელ მელოდიის,
კვლავ იმეორებს ნოტს.
დროკი უხმოდ დის, უხმოდ დის,
მოხდეს ის, რაც მოხდეს.