ვერასდროს ვერ ვითმენ უშენო ღამეებს,
მე ვწერ და გარემო არ არის მშვიდი,
გადავწვდი ტელეფონს, ჩემს ბოლო იმედს,
ცახცახით ავკრიფე ციფრი ნოლ-შვიდი…

დამალაპარაკეთ სამოცდათორმეტი!
გოგონა, გამარჯობა, ლუსია გქვია?
პარიზს შემაერთე! დაგელოდები,
უკვე ხაზზეა? რა პატივია!..

 
 
 
 

 
 
 
 

გოგონა საყვარელო! იქნებ არ გაგვთიშო!
გაგვიხანგრძლივე წუთები საამო,
შენ ახლა ჩვენი ანგელოზი ხარ,
რომელმაც გვაჩუქა ლამაზი საღამო…

გოგონა, საყვარელო! ერთხელაც დაურეკე,
მარტო მყოფს მგონია, კუბოში ვწევარ,
უკვე შეგვაერთე? ხმაც მესმის მისი!
სალამი, მარინა, ეს ისევ მე ვარ…