მყინვარზე მიხვალ, - კიდეს უტკეპნი,
თვალს არ აშორებ დასაძლევ მწვერვალს:
ჩაისუნთქავენ ძილში ღრუბლებით -
ამონასუნთქი, ზვავებით სწყდებათ.

მაგრამ არც მთების თვალებს აქვთ მოცლა,
თითქოს დაგიდეს მშვიდობის ზავი
და გიფარავენ, ყოველთვის როცა,
ქვისცვენას, ნაპრალს, მოყვება ზვავი.

მთებმა იციან - ძლევა ხარ მათი.
უღელტეხილებს კვამლში გიმალავს.
არ ანსხვავებდი ნაპრალებს (მაშინ)
მეწყერებისგან - შენს წინ მიმავალთ.

ვინმესთვის შველა თუ გითხოვია,
კლდენი ხმამაღალ ექოდ დრკებოდნენ
და მათ ექოს, ვით რადიოსიგნალს
უმალ მოჰფენდა ქარი ხეობებს.

უღელტეხილზე მართავდი ბრძოლებს,
ვერ გეწეოდა თვალები მდევრის,
ქვებს შენი მკერდით ფარავდი ყოველს
შენ გაშველებდნენ მხრებს თავად კლდენიც.

ტყუილია, მთაში რომ არ წავა ბრძენი!
შენ კი წახვედი, არ გწამდა ამის -
აპობდი გრანიტს უფრო მსუბუქად,
მდნარი ყინულით ივსებდი სასმისს.

და თუ სასთუმლად ბამბის ნისლს იფენ,
თუ მარადიულ თოვლში ჩაწვები,
როგორც მწვერვალი - მწვერვალთა მეფე!
თავს დაგიხრიან ერთგული ძმები,
მოიდრიკავენ მთები მათ ქედებს
ვით უმყარესი ობელისკებით.