Nei, sig ikki, at jųršin er deyš,
at tś ikki kanst heysta og sįa!
Hon fjalir seg bara eina lųtu,
hon hevur boriš blóšuta byršu.
Hon er sįraš og svertaš av sorg
og dįlkaš av krķgsvandum kroppum
men tś tekur ei saltiš śr sjónum
og ikki móšurina śr jųršini.
Hon er uppgrivin, sprongd og brend
men hon er ikki deyš, hon er sįraš
og hon syrgir viš menniskjasorg
og grętir viš menniskjatįrum.
Men hon bķšar, hon tolir taš alt
tel ei jųrš okkar viš hjį teim deyšu.
Hon skal klęšast ķ blómur og grųnt
hon skal elska og vaksa og fųša.
Hon skal syngja sķn jaršliga sang
um so enn bęši spilt og oydd hon er
tķ jųršin er menniskjans sįl
og kann ei traškast nišur av stivlum.
|