אײַנט פּולס פון די האַרצן עס גײט זיך פאַרבײַ -
דאָס אַלץ פאַר בעסעדקעס און שטעגלעך.
איך פאַל, אין מײַן ברוסט כ’בין צוזאַמען מיט בלײַ
אַ קלער טאָן אויף ענדע נאָך מעגלעך:
“כ’וועל נאָך אַ מאָל צוריק ניט קומען,
איך גײ אַוועק - זײַן מוירע־נאַכט!”
מיר ניט באַווײַזן זיך צו קומען,
ווי זונען גײן אַוועק אין שלאַכט.
ווען עמעץ באַשלוס: “נאָכן קריג - כאָטש וועלט אויס” -
דער גײט פון אָקאָפּ צו פאַרפאַלן,
נאָך איך פון אָקאָפּ מיט געווער גײ ארויס,
פאַר גלאָק פונעם לעבן זאָל שאלן.
אין אויגן חושך1 באַלד וועט קומען,
אַרום כ’וועל נעמען ערד באַנאַכט.
מיר ניט באַווײַזן זיך צו קומען,
ווי זונען גײן אַוועק אין שלאַכט.
ווער בײַטן וועט מיך פאַר אַטאַקע פאָרויס,
פאַרנעמען דעם בריק אינערלעכסטער?
עס מעדלעך סאָלדאַט, ווער מיט וואַקסן איז גרויס,
די שונאים פאַרניכטן ער פעסטער.
נאָך מיר וועט אַנדער זעלנער קומען,
איך שמײכל, זײענדיק זײַן מאַכט.
מיר ניט באַווײַזן זיך צו קומען,
ווי זונען גײן אַוועק אין שלאַכט.
האָט פּולס פון די האַרצן באַטויבט אַ געקנאָל,
מײַן האַרץ האָט געקלאַפּט הויך אַ דראַמע:
פונדעסטוועגן סוף מײַן - קײַן ענדע נאָך פאַל -
דאָס עמעצער אָנהײב... מסתּמא...
כ’וועל נאָך אַ מאָל צוריק ניט קומען,
איך גײ אַוועק - זײַן מוירע־נאַכט.
מיר ניט באַווײַזן זיך צו קומען,
ווי זונען גײן אַוועק אין שלאַכט.
|