ווען וואַסער פון אַלוועלטלעכע איר שטראָמען
צוריק גערינט אין ראַנד האָט פון אַמאָל,
פון גראָסערע פאַרגאַנגענע שוים־שטראָמען
אויף ערד האָט שטיל געשאַלט פון ליבע קול. -
האָט זיך צורינט זי אויך אין רוים אָן צוימען.
פאַרגעסנדיק אויף רעגע אמת־ראָל.

אַזעלכע נאָך - טשודאַקעס זענען דאָ -
ברוסט זייערס אָטעמט מיט געמיש פון בלאָ
אָן וואַרטונג שטאָף צי מיט מתּנה רײַכער, -
און קלערנדיק, אַז אָטעם ז’פּראָסט אַזוי,
זײ פּלוצעם טרעפן אַזש אין טאַקט גענוי
אַזאַ מין זשע - דאָס אָטעמען - ניט גלײַכער.

איך פאַר ליבע שפּרײט וועל בעטן פעלד, -
שאל מתלונן, ליבע, אינעם וואָר!..
טיפער אָטעם - כ’בין אין ליבע־וועלט!
איך האָב ליב - מיט לעבן כ’בין אַ פּאָר!

וועט זײַן אַ סאַך די וואָגלען און נסיעות:
די ליבע־לאַנד - איז צופיל גרויס דאָס לאַנד!
און ריטערס אירע דורך די פּרוּוו, נביאות -
וועט האַלטן שטרענג אין אירע שווערער האַנט,
וועט צונעמען פון טרעפונגען אַ כיִעס,
און ברענגען פאַר די רו און שלאַף פאַרגאַנג.

פאַר אומזין־מענער וועג ניטאָ צוריק -
זײ זענען מסכים צאָלן פאַר דעם גליק:
מיט יעדן פּרײַז - מיט ריזיקע פאַר לעבן
פאַר ניט צורײַסן, היטן, בלײַבן טרײַ
דעם פאָדעם, וואָס מיט מאַגיק, סוד און פרײַ
מיט וועלכער קען פאַרבינדן זיך און שוועבן.

איך פאַר ליבע שפּרײט וועל בעטן פעלד, -
שאל מתלונן, ליבע, אינעם וואָר!..
טיפער אָטעם - כ’בין אין ליבע־וועלט!
איך האָב ליב - מיט לעבן כ’בין אַ פּאָר!

צו מענטשן, וואָס פאַרגײן זיך פון די ליבע,
עס העלף ניט שרײַען - רוף אָן קײן שום אַכט, -
זײ ראָכענען די קלאַנג און ווערטער טריבע,
דער צאָל מיט בלוט צומישט און פּוסטקייַט וואַכט.
און ווילט זיך שטעלן ליכטעלעך קאָפּ איבער
די אומגעקומענע פון ליבע־מאַכט.

פאַר זײער גײַסט, ס’געבט בלאָנדזשען אים אין טאָל
און יעדער שטים וועט בילדן אײנער קול,
מיט אײביקײַט זיך אָטעמען צוזאַמען,
מיט זיפצן טרעפן זיך איו אויגן בליק -
אויף שלאַפער איבערגאַנג און מאָלער בריק
אויף שטעגלעך, וווּ עס קלינגען דיכטער־גראַמען.

פרישער ווינט עליגע שטאַרק ברוישט
שטויסט אין פיס, מחייה מעשים מאַכט1, -
אויב די ליבע דיר האָט ניט גערוישט, -
חייה ז’פּוסט, האָסט אָטעם ניט געהאַט.