Мин юкмын - мин киттем Рәсәйдән
Кызларым йөридер сагынып!
Кошларга көнбагышлар сибәм,
Елисей кырына хаҗ кылып.

Кемдер Преснядагы трамвайда:
«Ниһаять, китте! -дип, шапырына,
- Вәт шунда үзенең җырларын
Көйләсен Версальләр җаена».

Артымда чәйниләр яңалык:
«Ул түгел! Ул китте - бар, сора!..»
И, бездә тынгысыздыр халык:
Имеш-мимешләрне мул кора.

Ә берсе - Магадан чорында
Без бергә утырган ахирәт:
«Ваня, дип, яза, - ди, - ул миңа.
Ямансу синсез, дип, кил тизрәк!»

Мин инде кайтырга җыенам -
Алҗыганмын, имеш, чит илдә...
Пүчтәк сүз! Ерунда, кайтмыйм ла,
Чөнки мин китмәдем бер җиргә!..

Ышанган затларга - күчтәнәч -
Яхшыга юралсын, кинодай:
Триумфаль Аркамны алыгыз!
Өләшәм машина - Ренодай!

Туйганчы, кинәнеп мин көләм:
Кемнәр бу гайбәткә ышанды?! -
Качмадым чит якка, мин - өйдә,
һәм һичбер ниятем юк андый!..