Ягь-намусну сындырагъан, бюклейген
Давну къысмачында нече оьлгенмен...
Санлар сёкген сакъатланы юклейген
Эшелонгъа минип, къайтып гелгенмен.

Савлукъ - артда! Юрегимде - уьстюнлюк,
Татывудай анамны акъ сютюню.
Къалкъыбызда шо мен къургъан тюнгюлюк,
Тек алдындай тувра чыкъмай тютюню.

Ташы бираз тербенгендей канзимни,
Догъабызны ирахысы чёкгендей.
Бирев урлап яшыргъандай гьарзимни,
Атымны да тартып бирев екгендей...

Терезелер мени гёрме тартынды,
Магъа бирев къарайгъандай тешикден,
Сююнмек ёкъ гёзлеринде къатынны -
Къучакъламай, къайтып гирди эшикден.

Итим гьаплай - унутгьандыр сёзлерим.
Догъада бир палтарлагъа сюрюндюм.
Уьйге гирдим - къартыллады тизлерим,
Оьз-оьзюме къонакъ болуп гёрюндюм.

Уьйге гирдим - болдум кёкден тюшгендей,
Ожагъымны ят ийисден толтуруп,
Саламымны алма сама пешемей,
Бир эркек бар тёр ягъымда олтуруп.

Муна къысмат: мен тургъанман от ютуп,
Гьасиретликден агьлюм булан уьюме.
Бу эр сурат, ягь-намусун унутуп,
Бёркюн илген гелип мени чююме.

Душман бизин къанларыбыз иче эди,
Тек йыланны башы бир гюн янчылды.
Давда тийген яраларым гьеч эди -
Бу намартлыкъ жан ериме чанчылды.

Ягьым жыйып, айтдым шонда эки сёз,
Англагъан сонг бу экевню япусун:
"Мен адашгъан бусам ярай, гечигиз,
Билмей къагъып биревлени къапусун".

Гетдим чыгъып... Яшынмады юзлери -
Сёз чыкъмады не эрден, не къатындан.
Оьзюм салгъан тереземни гёзлери
Гюнагьлыдай къарай къалды артымдан.