Марина Владиге
Къудакъызлар болуп нарат тереклер,
Этеклерин яйгъан кёкню нюрюне.
Сен орманда къош къургъансан. Бу ерлер
Сагъа женнет бавдай гёзел гёрюне.

Алтын чыгъын гюн къурута, ел чырмай,
Янгурлардан яшнай къалсын бу орман.
Тек мен сени къоймажакъман къачырмай,
Къалалагъа элтежекмен йыр булан.

Сигьручулар къуршап сени дюньянгны,
Минг йыллагъа сюе менден яшырма.
Къалаларда къур сен янгы уянгны -
Хыялым ёкъ къыр авлакъгъа баш урма.

Гюн уьйренсин чыкъ тюшмейген кюйлеге,
Ай давлашсын кёк булан къар борагъан.
Тек мен сени элтермен акъ уьйлеге,
Терезеси гёк денгизге къарагъан.

Къачан бир гюн учма гьасирет къуш болуп,
Къулач яйып къаршы алдыма чыгъарсан?
Биз гетербиз, танг шавлагъа къошулуп,
Гьызыбызны тапмас йимик бир инсан.

Къачыргъаным жанынга дерт салмаса,
Гёнгюнг алып, юрегинге ярарман.
Акъ уьйлерде, къалада ер болмаса,
Кепинг бузма, къошда женнет къурарман.