Rigardu vi, rigardu vi:
de l’ morneterna region’,
el tima kortumej’ al ni
Di’ sendis tjon, ne scie kjon.

Bravure ludu!
Eble lin
soifas en
angor’ edzin’,

infan’, malsana
je holer’...
Li venis,
sturma kurier’!

Rigardu vi, rigardu vi:
aperis tjo, ne scie kjo.
Eiel subita neĝ’ al ni
inside falis li. Kaj do:

ĉu estas li
ruzul’, fripon’?
Ĉu mag’,
ŝorĉisto aŭ spion’?

En kiu regas
li palac’,
kaj kies estas
li donac’?

Rigardu vi, rigardu vi:
ho, kiaj risko kaj kuraĝ’!
Li brave paŝis al neni’
el nenie’! Nun kun omaĝ’

atentu l’ diron
pri l’ afer’:
hieraŭ fuĝis
li de l’ ter’

kaj - al kvieto
tra tifon’,
sed vane al
kviet’ sen mon’.

Li glitis kiel
mus’, pedik’..
Kviet’ sen mono?
Sen efik’!

Aŭskultu vi l’ rakonton pri
la lando de malĝoja griz’.
Infer’ - pelmel’! Revenas li
al nia peka paradiz’.

Do, li de tie
fuĝis sor:
Judas’ lin
gajnis - ĉion for

per kartoj. Jen
situaci!
Rigardu - l’ fundon
vidis li!

Inferon vidis
li, kaj tuj
repaŝis li
al la homuj’.

Rigardu vi, aŭskultu vi:
heroldis kok’: "Jam temp’ está!"
Rigardu: Superstelo, Di’
Li inter ni - dia mana’!

Ni la peliton
de l’ infer’
agnosku sur
la peka ter’.

Ne estis mort’
far li, nek tuŝ’.
Ĉu memmortigo?
Kia fuŝ’!

Kvankam facilas
ĉi rutin’,
neniu fraŭdos
lin kaj nin!

 
 
 
 

 
 
 
 

 
 
 
 

 
 
 
 

Rigardu vi, rigardu vi...