Mi bone lernis ĉiujn notojn, do
demand’ obseda ĝenas min obstine,
ĉar gam’, ekante per la noto "do",
la saman noton ĉiam havas fine.

Dancas notoj sen agordo:
al do, re, mi, fa, sol, la, si plaĉas sol’,
sed finfine faras ordon
ies aroganta vol’.

Konscias muzikemaj homoj, ke
ekzistas objektive jena fakto:
maltroas spaco por la noto "re"
en takt-okono kaj en plena takto.

Tonal’ ne gravas, ĉiam miras si,
ke egaleco inter sonoj strangas:
la sama - ni supozu - noto "mi"
alteme pli aŭ malpli alte rangas.

Dancas notoj sen agordo:
al do, re, mi, fa, sol, la, si plaĉas sol’,
sed finfine faras ordon
ies aroganta vol’.

Mi scias, kiel sekvas strofoj, ja
tutsame tempo sin traŝovas laŭe.
Kelkfoje tamen - vidu - l’ noto "fa"
aŭdigas pli sonore ol antaŭe.

Subite ien lanĉas sin bemol’.
Post kiam ĝi tretvenie senpardone,
la ĉiam fidoveka noto "sol"
ŝanĝiĝis sen hezito duontone.

Dancas notoj sen agordo:
al do, re, mi, fa, sol, la, si plaĉas sol’,
sed finfine faras ordon
ies aroganta vol’.

Inspira komponisto krucis tra
papero kvinlinia laŭ neceso -
veluran molon lase l’ noto "la"
altigis sian voĉon je dieso.

Demandi Betovenon povas vi -
sen "si" muzika verko estas nulo.
La ĉiujn superanta noto "si"
rigardas ĉiujn kiel superulo.

Dancas notoj sen agordo:
al do, re, mi, fa, sol, la, si plaĉas sol’,
sed finfine faras ordon
ies aroganta vol’.

Diskut’ pri l’ notoj ŝajnas sen valor’,
ja estas not-moŝtuloj kaj servantoj.
Kaj evidente si-bemol-minor’
perfekte taŭgas por funebraj kantoj.

Krom notoj-servutuloj aakaŭ - ve! -
kelkfoje parazitoj ekekzistas.
Per kio igi tiujn al obe’?
Ne l’ dia zorgo, sed la komponista.

Dancas notoj sen agordo:
al do, re, mi, fa, sol, la, si plaĉas sol’,
sed finfine faras ordon
ies aroganta vol’.