Roz kiedyś nad ranem, nieziemsko ściorane Dwie strzigi godały se, idąc przez las: Te, strziga, w tym lesie to w ogóle nie wie się, jak wszyjstko nom zmienił już czas. Do lasu już żodyn nie przidzie, ci godom, A w ogóle, co z chopem zrobi taki wrak? Chopy siedzom w mieście, Spokojne nareszcie, że strziga nie chyci za frak. To co momy robić? Skąd chopa se zdobyć? Bez chopa jo przeca sam zdechna jak pies. Te, strziga, trza bydzie, do miasta na tydzień - Pojechać, obejrzeć, jak jest. Usłyszoł ich dzioboł i zaroz im godo: Jo tyż by ścioł miasto obejrzeć choć roz. Zabiercie mie z sobą, Nie byda przeszkodą. Jak co, to ciulnijcie mie w nos. I tak se godali, a trzi kroki dalij nagle skądś stary wilkołak się znod. I tyż im marudzi, że za mało ludzi przichodzi już od wielu lot. Jeszcze przed zmrokiem, nierównym krokiem, śtyry turysty przez rynek se szły. Strzigi - zonenbryle, dzioboł trocha w tyle, wilkołak zaś ino chowoł kły. Potyn w lokalu wydali bez żalu Wszyjstkie pieniądze, co mioł wilkołak. A strziga ożarto, Wczytuje się w karta, Bo jeszcze na tatar mo smak. A strziga, ta drugo, ślepiami mrugo do chopa, co obok som gorzoła żarł. Tyn zoboczył strziga, Pokozoł jej figa, Wstoł i opuścił tyn bar. A trzi metry dali stoł kierownik sali. I wkurzony godo: Wom do dom już czas! Kożdemu doł w sznupa, i zaroz cało grupa Ożarto wracała w ciemny las. W zimowe wieczory szumiom gęste bory, A strzigi planujom zaś do miasta skok. A wilkołak warczy: Wycieczek wystarczy nom cheba przinajmniej na rok.
           
© Julian Brudzewski. Tłumaczenie, 2003