Roz kiedyś nad ranem,
nieziemsko ściorane
Dwie strzigi godały se, idąc przez las:
Te, strziga, w tym lesie
to w ogóle nie wie się,
jak wszyjstko nom zmienił już czas.

Do lasu już żodyn
nie przidzie, ci godom,
A w ogóle, co z chopem zrobi taki wrak?
Chopy siedzom w mieście,
Spokojne nareszcie,
że strziga nie chyci za frak.

To co momy robić?
Skąd chopa se zdobyć?
Bez chopa jo przeca sam zdechna jak pies.
Te, strziga, trza bydzie,
do miasta na tydzień -
Pojechać, obejrzeć, jak jest.

Usłyszoł ich dzioboł
i zaroz im godo:
Jo tyż by ścioł miasto obejrzeć choć roz.
Zabiercie mie z sobą,
Nie byda przeszkodą.
Jak co, to ciulnijcie mie w nos.

I tak se godali,
a trzi kroki dalij
nagle skądś stary wilkołak się znod.
I tyż im marudzi,
że za mało ludzi
przichodzi już od wielu lot.

Jeszcze przed zmrokiem,
nierównym krokiem,
śtyry turysty przez rynek se szły.
Strzigi - zonenbryle,
dzioboł trocha w tyle,
wilkołak zaś ino chowoł kły.

Potyn w lokalu
wydali bez żalu
Wszyjstkie pieniądze, co mioł wilkołak.
A strziga ożarto,
Wczytuje się w karta,
Bo jeszcze na tatar mo smak.

A strziga, ta drugo,
ślepiami mrugo
do chopa, co obok som gorzoła żarł.
Tyn zoboczył strziga,
Pokozoł jej figa,
Wstoł i opuścił tyn bar.

A trzi metry dali
stoł kierownik sali.
I wkurzony godo: Wom do dom już czas!
Kożdemu doł w sznupa,
i zaroz cało grupa
Ożarto wracała w ciemny las.

W zimowe wieczory
szumiom gęste bory,
A strzigi planujom zaś do miasta skok.
A wilkołak warczy:
Wycieczek wystarczy
nom cheba przinajmniej na rok.