Jak tak policza, my wyżarli ino trocha.
Tako jest prowda! Im powiedz, Johann!
Jakby gorzoła była z porządnego zboża,
To od dwóch halbów żodyn by się tak ożarł.

Ta pierwszo halba my wyżarli przi klopsztandze,
Dalij my żarli kajś na balandze.
Potyn pamiętom ino park i jakeś drzewa,
Potyn już nie wiem, bo żech ciulnął sznupom w gleba.

My pili z gwinta i my wtedy byli na czczo.
Takie pragnienie nos wtedy naszło.
A kiedy nyska podjechała granatowo,
Johann już trzecio halba próbowoł.

Z tej trzeci flaszki nom nie bardzo smakowało.
Ale my twardo - wyżarli cało.
A co godajom, że my kapralowi bryle zbili,
To jest nieprowda! - Łon był bez bryli.

Tyn kapral pedzioł, co nie wolno sam „spożywać”.
Kozoł się rozejść i patrził krziwo.
Coby się „rozejść”, to jo zaro żech się zgodził -
I żech się rozszedł, żech się rozchodził.

 
 
 
 

Tego terozki to nie piszcie w protokole:
Jak żech był śpikiem, godali w szkole,
że ożyrokom samo życie do po gowie.
Niech życie dowo - jo nic nie powiem.

 
 
 
 

A Johann kiwie się tak nie skuli gorzoły,
On tyż wspomino piękny czas szkoły,
A nic nie godo, bo te myśli mo głębokie,
I wcale nie spi, bo ruszo okiem.

Powiedzcie, po co nos zawierać u wos w celi,
Pojechać do dom by my woleli.
Zresztom - na sicher już nie chyca mojij bany,
A Johann tyż jest trocha ściulany.

Bardzo nom miło, że nos tukej szanujecie.
Nos podwozicie, pospać dajecie,
I chociaż z rana zaś ciężkiego kaca momy,
Miłe przyjęcie zapamiętomy.

U wos zaczinom nawet som szanować siebie.
U wos naprowdy jest choby w niebie.
Szkoda, że potyn zaś się zacznie. Somi wiecie,
Że ni ma leko tukej na świecie.