Si en bell puesto, una nueit estrania y plena de zocera, entrepuzas y yes en a cimbeleta de a muerte, no t’amagues, no te calles, escacila-me y t’escuitaré y sabré que ye a tuya voz Talment cayés d’un balazo en un campo d¡avena, ¡resiste! De camín i acudiré, as mias garras no s’atrallan. Tornaremos ta l’aire y ta las yerbucias que curan, pero, no crabutes, ixaugua-te a sangre. Si yes a caballo viene-te-ne a las quatro suelas, o tuyo porrocho soro trobará o camín enta do siempre naixen fuents d’augua viva que te van a curar ixas feridas. ¿Do yes? Entutau u por un largo camín, en qué esbarre, u cruce, en cuál crucillada. ¿Talment, remallau, t’afogas en un vaso d’augua y no trobes a endrecera pa tornar? Aquí, baixo a nieu, corren con tal pureza as barranqueras que no trobarás ni inventarás brenca más poliu; aquí, flors, árbols y matigals no tienen duenyo, y si se nos antullan, serán nuestros. Si pa tu ye de mal petenar enlorau dica o chenullo, por os cillos, descalzo por l’augua con un frío que chela, viello, acotazau por as aireras, pleno de fumo, sumarrau por o fuego; como estaigas, confía, viene a poquet, arriba a arrocegons.
© Fernando Romanos Hernando. Traducción, 2016