Ent’a tabola d’as ciudatz y os ríos d’autos Tornamos: no nos ne queda atra! Baixamos dende as tucas conqueridas, Deixando os corazons en as montanyas. Deixatz-tos pues de retolicas Ya de tot me’n soi convenciu Nomás son millors que las montanyas As montanyas que son por conquerir. Quí quiere quedar-se solo en a desgracia? Qui querrá marchar, sin ascuitar a lo corazón? Pero baixamos d’as tucas conqueridas. Qué fer? Los dioses tamién baixoron t’a Tierra. Deixatz-tos pues de retolicas Ya de tot me’n soi convenciu Nomás son millors que las montanyas As montanyas que son por conquerir. Quántas parolas y suenios, quántas cantas y ideyas Las montanyas espiertan en nusatros, y miran de retener-nos. Pero baixamos, la un por un anyo, l’atro pa cutio, Porque siempre nos cal tornar. Deixatz-tos pues de retolicas Ya de tot me’n soi convenciu Nomás son millors que las montanyas As montanyas que son por conquerir.
© Juan Pablo Martínez Cortés. Traducción, 2016