“A tutti banni è arsu! A dritta e a manca è siccu! Morsi la Terra! Finìu di rijalarini li soi frutti!” Ma, cui duna vuci a ssi mali frìsculi? La Terra morsi? Pi nenti! Si pigghiau sulu na licenza. Nun si pò firmari la Natura; nun si pò! Comu nun si pò sbacantari lu mari! Vi pirsuadìstivu chi la Terra fu abbruciata? No! È sulu anniuricata di còllira e duluri. Scavaru cannizzati funni nni la so carni e purganu ssi fossa comu firiti nsanguiniati; scummigghiaru a vivu li soi nervi chi, astura, autru nun sannu chi lu nguttumi. Idda sapi suppurtari ogni cosa, sapi risìstiri; nun la mittiti ntra li stròcchiuli di jittari. Cui lu dissi chi la Terra chiù nun canta? Chi la lingua ci siccau pi sempri? No! Idda sbuffa, si lamenta, rucculìa, ma di ogni ciacca canta e di ogni firita, pirchì, a la finuta, è l’anima nostra e l’anima nun si pò scarpisari. La Terra morsi? No! Si pigghiau tanticchia di licenza.
© Marco Scalabrino. Translation, 2016