Si a qualchi banna, nta na notti stranera e ncueta, t’arritruvassi longu longu ‘n terra menzu mortu, nun t’ammucciari, nun ti stari mutu, vucìa forti, chì la to vuci junci finu a mia e ju l’arricanùsciu. Stinnutu macari a la campìa cu na badda nta lu pettu, risisti! Mi mettu a cùrriri, a cùrriri senza chi li mei jammi sentinu la stanchizza, e turnamu arrè ddà, unni l’aria e l’ervi su’ salutivi. Ma tu nun mòriri; nun muddari. Si si’ ‘n sedda a un cavaddu vai a brigghia sciota; lu cavaddu è di razza e, nta un nenti, pigghia la strata pi ddi lochi unni l’acqua viva di li funtani sana ogni firita. Si’ nta na strata aperta o nta una ca nun spunta? Si’ nta un biviu o nta un crucivia? Si’ stancu, disfizziatu, cunfusu e pirdisti la via di lu ritornu? Cca scurrinu li ciumari sutta la nivi cu tali purizza chi nun esisti e nun si po’ mmaginari cosa chiù bedda; cca li ciuri, li fratti e l’arvuli nun appartennu a nuddu e sunnu nostri, nostri si vulemu. È difficili lu caminu, cu lu fangu finu a li dinocchia, scàusu ntra li petri puntuti, nni l’acqua gnilata, e tu nvicchiatu, abbruciatu di lu ventu, di lu fumu, di lu focu; ma, comegghè, strascìnati, striscia, arriva ‘n casa.
© Marco Scalabrino. Translation, 2016