Pe mi vegniâ o crescentin a-a mæ galante ònesta,
pe mi i gardetti i mæ poffi paghiàn,
pe mi âtri cantiàn ògni balâ,
pe mi, fòscia, i mæ nemixi brindiàn.

No me daiàn ciù di libbri interesanti,
no gh’ò ciù còrde a-a chitara, manc’unn-a,
no pòsso andâ inderê ò andâ in avanti,
no gh’ò ciù sô e no gh’ò ciù lunn-a.

No pòsso fâ ’n passo. M’é vietòu.
Solo da-a miagia a-a pòrta pòsso andâ.
Ninte destra ne sinistra, m’é restòu
in recanto de çê. E pöi l’asuname.

Asuname da mæ sciortia e o færo mòrto
Ch’o se spòsta, e i mæ vestî me daiàn.
E de comme m’aspêtiàn inte ’n abrasso
e che cansoin i amixi cantiàn!