E mæ moen no son ciù apreuvo a tremâ:
ciù in ato, òua!
A poîa a l’é preçipitâ in fondo,
zu inte l’abisso.

No gh’é raxon de zinzanâ,
procedo strisciando,
no gh’é çimma ch’a no se posse conquistâ
inte sto mondo.

Tra i sentê no ancon praticæ
pe mi ghe n’é un,
tra i confin no ancon goâgnæ
ghe n’ò un de meno.

I nommi de chi l’é spario, a neie
A i deslengoa drento de lê,
tra e stradde no batue e neuve
unn-a a l’é pe mi.

A còsta do monte, i giassi l’an velâ
con inbatti celesti,
o granîo o conserva o segretto
de sconosciui passi.

E chi, de d’ato a ògni testa, o mæ seunno
contenplo fedele
a-a sacra puressa, a-o regno
da neie e de paròlle.

Spero davei de no scordâ
Inte ’n doman
de comme chi ò saciuo arancâ
e mæ indecixioin.

L’é stæto l’ægoa a susurâme aloa:
De vinçe de longo coscì.
O giorno... ma che giorno o l’ea?
Ah za... mercoledì.