O fumme o m’à aröbòu o riflesso into spegio
Son stanco de neigre cóbie ch’arestan in scilençio a balâ a l’infinîo.
A mæ canson, sotofondo de ’na coverta de negia,
Ma ancon, a-a fin do mæ canto, veuggio cantâ.

E nòtte necesaie son stæte pe tanto tenpo
mâtratæ,
Bruxæ, negæ into
Gòtto.

O mæ ton de voxe o s’é
indebolîo.
Megio coscì, se peu beie ’n gòtto
de scilençio...

Inverno, sei meixi de zeo, sensa sô,
E anime son in ateiza da primaveia.
O mæ freido, ciù profondo e crudele, perché o l’é o mæ,
I aregòrdi no conpòrtan o freido.

E nòtte necesaie son stæte pe tanto tenpo
mâtratæ,
Bruxæ, negæ into
Gòtto.

O mæ ton de voxe o s’é
indebolîo.
Megio coscì, se peu beie ’n gòtto
de scilençio...

Stanca, l’orchestra a perde o tempo,
O çercio o l’é apreuvo a serase, no riescio a ronpî l’anello.
Stanni carmo òua! L’é megio congedase co-o sorizo,
Ma ancon, a-a fin do mæ canto, veuggio cantâ.

Òstaggio da neutte ò lasciòu
a mæ canson a-o licore,
Bruxâ, negâ into
Gòtto.

O mæ ton de voxe o s’é
indebolîo.
No ti veddi che l’é tardi e se ne van sensa
dî adio?